???Verzaken aan je plicht kan een held van je maken. We zeggen en schrijven 1606, tijdens de kermisdagen in Sluis. Jantje van Sluis, de klokkenluider, was dronken geweest. Hij versliep zich die volgende ochtend. Zo vergat hij de klokken te luiden. Bij dat eerste klokgelui wilden de Spanjaarden ten aanval trekken. (Sluis was hun voorheen weer ontfutseld door de Hollanders. Ze wilden het terug.) Dat bleef dus maar uit. Zo redde Jantje Sluis. Als dank mocht hij voor altijd de klokken in het belfort van Sluis bespelen.???

Ik hield van water en wind. Daarom zocht ik vaak plaatsen op waar de combinatie van beide zich voordeed. Toen ik ontdekte dat er in deze woestenij ook aardige mensen woonden, frequenteerde ik Nederland meer en meer. Ik bezocht bijvoorbeeld Alkmaar, Amsterdam, Utrecht, Volendam, Leiden, Rotterdam, Dordrecht, Zwolle, Vlissingen, en het vaakst Sluis: we woonden immers een tijdlang in het nabije Brugse Vrije.

Andermaal was ik in Sluis, het immer druk beklante voorportaaltje van Zeeuwse landschappen. Ik zat vanuit drankhuis Jopie naar het stadswater van Sluis te staren. Een man in oranje werkplunje dompelde middels een touw twee emmers in dat water, haalde die op en verdween ermee in een straatje waar vroeger seksshops lagen. Werkte zijn voorbeeld aanstekelijk? Ik vroeg onmiddellijk hierna mijn derde whisky. Omdat ik gedachteloos wenste te blijven, stelde ik me ook geen vragen over de zin van zijn bezigheden. Misschien waren zijn hersenen zo groot als die van een kip en kaderde hij in een sociaal rampenplan van het stadje Sluis. Misschien had ik een visioen dat zich medio jaren zestig van de vorige eeuw afspeelde, toen mijn ouders nog maandelijks naar Albert Heijn in Sluis trokken om proviand in te slaan. Misschien betrof het een spookbeeld van een Spaanse krijgsgevangene, die ooit mee het kanaal had moeten graven.
       Er passeerden twee vreselijk mooie schoolmeisjes. Het was bladervakantie. Ik duwde mijn gedachteloosheid weg en bestudeerde de deernen tot ze uit het zicht verdwenen waren. Een appeltjes- en een peertjesfiguur. Dat had ik onthouden uit een modegrillig programma op de zender Vitaya. Die sjablonen waren best bruikbaar. Trek je van kleren maar niks aan, schat.
       Dode bladeren waaiden weg over de straat en mijn gedachten sloegen evenzeer een hoekje om. Het stadswater rimpelde. Mijn verse whisky knisperde. Op een flink boogschot van hier stond het gedenkbeeld van de ???Dikke van Dale???, in levenden lijve een ziekelijke, schriele man (Johan Hendrik), die in oude tijden elke ochtend veel te vroeg opstond en ondanks diverse aanbiedingen zijn Sluis niet wou verlaten. Ik zou om hem te eren gaan tafelen in het restaurant van het viersterrenhotel De Dikke Van Dale, net buiten het centrum gelegen. Maar in het alleraardigste drankhuis Jopie kreeg ik veel meer zin om onder te duiken in een van de vele kleinere mosselrestaurantjes. In Sluis woekerden ze met ruimte. Er kon er nog altijd wel eentje bij, ongeacht de reservaties.


Lees meer in Aangespoeld.