I. De werkloze lichamen


Wij zwijgen.
En daar gebeurt het. Het verbaast ons niet. Niets verbaast ons, wij wachten erop. Op niets.
Hij stapt de straat in, met een wolk van lawaai boven zijn hoofd. Zodra hij verschijnt, komen de mensen uit hun huizen. Ze geven hem geld. Achter hun muren zaten de mensen al op hem te wachten. De man trekt metalen klanken uit de twee snaren van zijn gitaar. De hoogste wolken springen verschrikt op, een stukje hoger de hemel in. De man verzamelt zijn afkoopsom. Hij laat zich betalen om te verdwijnen. Dat is zijn beroep.
Zijn snaren als zebrapadstrepen voor de wandelende tak op de pyjama van de man die na de oorlog kaalgeschoren de stad weer binnenkwam.
Hij helpt ons allemaal, mama???s kleine helper.
De vraag is of onze eeuwig brandende sigaret nog gloeit. Trek eraan. Rook moet door ons systeem gaan. Wij moeten de mist in gaan. En opstijgen.
We laten de man vanaf deze hoogte vallen, onbruikbaar personage.
Nu is hij gebroken. En dus volstrekt onbruikbaar. Hij is net zijn gitaar.
Nu schuren wielen de straat schoon. Veiligheidsgordels aan.
Nu loopt er amper volk over de straten. Daar loopt een huisvrouw, op zoek naar haar leiband. Buckle up.
Wij vluchten naar binnen.
We gaan opstijgen.
Iedereen mee de straaljager in. Iedereen.
Wij dekken de schroeivlekken af, gooien lakens over de vragen. De jongens die wij niet kennen, laten wij op de straat staan. Wij wachten bijvoorbeeld net zo lang tot zij hun nagels lakken of in een cake gebakken zitten. Wij voegen geen waardes of rodebietensap toe voor smaak of kleur. Wij kijken.


Lees meer in De bloemen