???Tant de fois, au cours de ma vie, la r??alit?? m???avait d????u parce qu???au
moment o?? je la percevais mon imagination, qui ??tait mon seul organe pour jouir de la beaut??, ne pouvait s???appliquer ?? elle, en vertu de la loi in??vitable qui veut qu???on ne puisse imaginer que ce qui est absent.???
Marcel Proust

Plots leek het een geweldige gebeurtenis. Misschien was het zijn lichaam dat haperde, maar toen Albert via de marmeren drempel van het appartementsgebouw de straat betrad, dacht hij: dit is het beste dat me kon overkomen.
       Die overtuiging hield niet erg lang stand.
       Hij keek uit, links en rechts, naar de donkere uiteindes van de straat ??? Avenida de Italia was de naam, aan hem ge??ntroduceerd op de achterzijde van de enveloppes waarin haar brieven waren verzonden. Het was rustig buiten, zonder echt verlaten te zijn. Er brandde licht dat de duisternis niet helemaal verdrong. Af en toe passeerde een vastberaden voetganger. Hij stak de straat over, opende de deur van de telefooncel, nam de hoorn vast, gooide muntstukken in het toestel, strekte zijn rechterwijsvinger om de nultoets in te drukken??? toen pas zag hij dat het toestel alleen met een telefoonkaart werkte.
       Daar had hij niet op gerekend.
       Gek eigenlijk, dacht hij, kinderachtig zelfs, dat ik hier in Barcelona sta en niet eens met mijn gsm kan bellen. Hij was de transformator thuis vergeten en de batterij was leeg. Hij had haar gsm kunnen lenen, maar daar hadden ze geen van beiden aan gedacht ??? alsof het te inconsequent zou zijn geweest. Hij lachte, niet meer aangedreven door een plotse golf van bevrijdend, opluchtend geluk.
       Om de hoek was een nachtwinkeltje, een punt in het grid van Barcelona, een woonblokje zoals het hare. Het was hun leverancier geworden, de afgelopen uren: van drank, sigaretten, voorbehoedsmiddelen, batterijen, yoghurt. De winkelbediende die ter hoogte van zijn rechterwenkbrauw enigszins verminkt was, zou hem wel een telefoonkaart kunnen bezorgen.

Hij probeerde goed door te stappen. Het lichtplan achter de ramen van haar appartement was, al die tijd dat hij buiten was, ongewijzigd gebleven: er waren opflakkeringen noch silhouetten. De gevel bleef onaantastbaar en onduidelijk: hij wou terug naar binnen gaan ??? maar buiten wist hij tenminste wat hem te doen stond. Twee meisjes die hem op de stoep kruisten, hielden elkaars hand vast. Voor de ingang van een Chinees restaurant werd een rolluik neergelaten. Hoeveel tijd zou ik nodig hebben, dacht hij, om vertrouwd te worden met dit rooster van straten, dit arsenaal van zichten, beelden en gewoonten? Het was nooit de bedoeling geweest om lang in Spanje te blijven, maar wat tijdens de afgelopen uren had plaatsgevonden, kon evenmin gepland worden genoemd. Een zoektocht naar patronen, een opdrijven van de herkenbaarheid ??? de technologie biedt hulp: hij opende de deur van de nachtwinkel en zijn komst werd aangekondigd door een geluid dat uit een telefoon had kunnen komen. De winkel was leeg. Boven de toonbank hing een televisietoestel: verminkte lichamen, bloed, schroot en verwrongen metaal, gaswolken ??? vooralsnog was het niet duidelijk of het om een speelfilm of om een nieuwsuitzending ging, en hoe groot de afstand tussen hem en de beelden was. De man verscheen, een kralengordijn ruiste achter hem. Op de telefoonkaart die hij duur betaalde, stond Mickey Mouse afgebeeld, een superheld die door de geluidsmuur breekt. Albert vroeg zich af of het litteken in het gezicht van de verkoper niet plots aan de andere kant stond. Later nakijken, dacht hij, als ik er nog terugga.


Lees meer in Ceci tuera cela