Mensen zijn bang voor po??zie. Waarom zouden anders honderdduizenden Nederlanders en Vlamingen gedichten schrijven, zonder ooit een dichtbundel te lezen?
       Herstel. Mensen zijn helemaal niet bang voor po??zie. Met een kluwen van liedlijnen verbinden ze zich aan elkaar en de wereld. Je ziet ze dagelijks met honderden over straat lopen, pluggen in de oren. Het schalt uit hun huizen. Het dreunt uit hun auto???s. Het zoemt door de treinen. Overal in publieke ruimtes resoneren liederen.
      Mensen zijn bang voor geschreven po??zie. Die laten ze links liggen als ze bij de boekwinkel binnenlopen om de jongste roman van Arthur Japin te kopen.
       Herstel. Mensen zijn helemaal niet bang voor geschreven po??zie. In groten getale gaan ze naar festivals en po??zieavonden waar ze zich met plezier laten voorlezen. Ze tonen ontzag en laten gelach horen.
       Mensen zijn bang om alleen te zijn met een dichtbundel, stilte in een trage tijd die altijd te kort duurt en die je desondanks niet weggeslikt krijgt. Je ziet het aan de verkoopcijfers van dichters wier naam niet vertrouwd klinkt.
       Je merkt de angst in de stukken over po??zie van mensen die beroepshalve en, nee niet of, met liefde po??zie lezen.
       Je bespeurt hem in de manier waarop sommige mensen in hun interpretatie klinkers bijeen garen om er een vloertje van te leggen waarop ze veilig kunnen staan. En dat terwijl er in gedichten niet alleen klinkers te vinden zijn, maar ook kraaienpoten, modderkuilen, medeklinkers en eierschalen.
       Je bespeurt hem in de manier waarop sommige mensen veilig vastgeklonken aan een theorie zich tot vlak boven een oeuvre laten zakken om er met een schepnetje bewijzen voor die theorie uit te vissen. Voor elke theorie zwemmen in een dichterlijk oeuvre eigen bewijsvissen rond. En dat terwijl er in gedichten ook piranha???s cirkelen, fregatkwallen en alligators met theorie??nallergie.
       Je bespeurt de angst in de stelligheid waarmee sommige mensen de betekenisloosheid van sommige po??zie decreteren. Om haar te verbloemen, verklaren ze die betekenisloosheid als subversief. Ze lijken wel verzetsstrijders. En dat terwijl er in elk gedicht klanken, woorden, zinnen voorkomen, die uit het hele leven zijn gegrepen, samengevoegd, en zo, in onbekende samenhang, in dat leven zijn teruggeworpen op hoop van vloek of zegen. Een betekenisvol gebaar.


Lees meer in In de kruipruimte van de literatuur